Ήταν ένα φθινοπωρινό απόγευμα, ως συνήθως μια κουραστική μέρα, όπου εκτός όλων των άλλων έψαχνα σπίτι για να νοικιάσω. Όταν ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνό μου, ήταν ένας φίλος που επέμενε να πάω να τον δω στον χώρο εργασίας του (γυμναστήριο). Έπειτα από την έντονη επιμονή του πήγα να τον συναντήσω κι όταν έφτασα ήταν αδύνατο να μην προσέξω… δύο καφέ μάτια και ένα συναρπαστικό χαμόγελο! Εκεί κατάλαβα ότι αντίκρισα μία γυναίκα διαφορετική, ιδιαίτερη και μοναδική. Δεν άντεξα και πήγα να τον ρωτήσω ποια ήταν αυτή η κοπέλα και την ίδια στιγμή χαμογέλασε και είπε… «Μόλις μου έστειλε μήνυμα ρωτώντας για σένα»

Αφού την έκανα add στο Instagram, είδα σε μια από τις φωτογραφίες της ότι φορούσε μαύρα All Star. Πάντα τρελαινόμουν για τα All Star κι ήξερα ότι αυτή ήταν η ευκαιρία μου να την προσεγγίσω με διαφορετικό τρόπο. Από μία απλή ερώτηση για τα παπούτσια αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε μηνύματα… Έτσι ήρθε το πρώτο ραντεβού όπου δε συνέβη τίποτα, δεύτερο πάλι τίποτα, τρίτο και τίποτα? Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι ότι δεν είχα πια ελπίδες. Την ίδια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνό μου κι ήταν εκείνη… Όπως πάντα πολύ ευγενική, με ρώτησε πως ήταν η μέρα μου και πως περνούσα…Πόσο μου άρεσε να με παίρνει τηλέφωνο στο τέλος της ημέρας της και να την ακούω..
Μάλλον έχω ελπίδα τελικά..

Όταν ήρθε το τέταρτο ραντεβού, μου σύστησε τον Alfy (πλέον ο τετράποδος γιος μου με τον οποίο είμαι πλήρως ερωτευμένος). Στο τέλος εκείνης της βραδιάς έπειτα από δική της πρόσκληση για δείπνο στο σπίτι της (το σπίτι μας σήμερα) φιληθήκαμε … Ουάου!! ! Πόσο άξιζε τον κόπο να την περιμένω!

Σε λιγότερο από δύο μήνες αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί μέχρι να βρω σπίτι… Κάναμε 2 ταξίδια ένα στη Βραζιλία (Ρίο) κι ένα στην Πορτογαλία και μετά από αυτό ήρθε η πανδημία…Και δεν σκέφτηκα ποτέ να κοιμηθώ ξανά χωρίς να είναι στην αγκαλιά μου ή κάθε πρωί χωρίς να την βλέπω αγουροξυπνημένη να με περιμένει να ξυπνήσω!

ΥΓ: Α, ξέχασα… Η πρόταση γάμου έγινε σε μια φωτογράφιση για περιοδικά γάμου, όπου ήμασταν μοντέλα για μια μέρα, και φυσικά δεν θα μπορούσα να χάσω αυτή την ευκαιρία!

Αγόρασα το δαχτυλίδι και τα είχα σχεδιάσει όλα.. Κατά τη διάρκεια της φωτογράφησης θα φώναζα τον Άλφι, ο οποίος είχε το δαχτυλίδι δεμένο στο κολλάρο του, θα γονάτιζα και θα ρωτούσα… «Θέλεις να γίνεις γυναίκα μου;»
Ωστόσο, όταν συνειδητοποίησε ότι δεν έκανα πλάκα άρχισε να συγκινείται, κι εγώ ξέμεινα από λόγια και ξέχασα να γονατίσω. Παρ’ όλα αυτά είπε το ΝΑΙ! Αυτά τα όμορφα καστανά μάτια με δάκρυα ευτυχίας, ήταν, είναι και θα είναι πάντα μια από τις καλύτερες επιλογές της ζωής μου!